Rapa Nui (Paaseiland )

Vrijdag 30 januari
Na het ontbijt van Punta Arenas met een tussenstop van 25 minuten in Puerto Montt naar Santiago de Chile gevlogen. Hier kwamen we pas rond half acht in het hotel aan. Even opgefrist en daarna in de tuin wat gedronken en gegeten. Alle verhalen en foto's op internet gezet en vroeg gaan slapen.
Zaterdag 31 januari
Om kwart voor vijf een vroeg ontbijt (droog brood met boter en suiker omdat ze de jam vergeten waren klaar te zetten) en op naar het vliegveld. We zouden om 08.30 uur vertrekken maar ons vliegtuig bleek een mankement te hebben dus werd er een ander klaargezet en vertrokken we uiteindelijk om 09.30 uur. Aan boord een heerlijk ontbijt en in 5 uur werden we naar Paaseiland gevlogen. Net als gisteren zat iedereen verspreid door het vliegtuig dus ook de stelletjes apart. Bij aankomst moest je van de trap af het vliegtuig uit en werd je omarmt door een warme vochtige deken, de temperatuur deed ons erg denken aan de Amazone in Peru. Per dag is er maar een vlucht naar en van Paaseiland en zeker in deze tijd zitten ze overvol. Marion, onze reisleidster kon niet mee en moet tot morgen wachten. We werden opgewacht door de lokale gids Hugo die ons in 5 minuten naar het hotel bracht. Tien minuten om je tas weg te zetten en daarna via een tussenstop bij een lokale supermarkt voor water en brood op naar de vulkaankrater waar de triathlon gehouden werd. Het is hier nu Tapati festival en een van de onderdelen is een thriatlon: peddelen op een zelfgemaakt rieten vlot, hardlopen met bananentrossen om je nek en daarna op je vlot met je handen peddelend weer naar de overkant van het meer. Er strijden hier twee koninginnen om de titel voor een jaar en er zijn verschillende wedstrijden waarvoor strijders punten voor hun koningin kunnen verzamelen. Het was leuk om te zien en er werd hard gestreden. Na afloop met de bus terug naar de andere kant van het eiland waar ons hotel is. 's Avonds gegeten aan de haven en naar het festivalterrein gegaan vlakbij ons hotel waar een bodypaintwedstrijd en nog wat activiteiten waren.
Zondag 1 februari
Na het ontbijt naar de openlucht mis gelopen. De priester had een mooie verentooi op en er werd onder andere een klein meisje gedoopt. Doorgewandeld naar Tahai, de plek waar de moai staan met ogen. De meeste hebben namelijk geen ogen. Het was hier heel rustig en erg warm maar we hebben prachtige beelden gezien. Ook nog door een veld met wilde paarden gelopen om op de rotsblokken aan de kust te zitten bij Ahu Akapu uitkijkend over de kust en de wilde branding. Overal vind je hier een soort verhogingen (altaars of ahu) waar de beelden op staan of gestaan hebben. Wij zitten in Hanga Roa, de hoofdstad. Hier is de enige plaats waar volop bomen en planten te zien zijn. De rest van het eiland bestaat uit 101 vulkanen die wel begroeid zijn maar weinig bomen hebben. Er is een grote hoofdstraat en hier zie je heel veel auto's die helemaal doorgeroest zijn rijden. Dat is geen wonder want schepen kunnen hier niet aan land, de vracht moet met kleine bootjes overgebracht worden of met het vliegtuig meekomen. Dus een nieuwe auto laten invoeren doe je niet zomaar. Naast de gebruikelijke loslopende honden zie je ook af en toe iemand te paard door de straat rijden. Er zijn zo'n 6.000 bewoners, waarvan 3.000 oorspronkelijk. Ook zijn er 5.000 paarden op dit eiland. ' s Avonds gegeten in de hoofdstraat, je eet hier voornamelijk vis met veel groenten, erg lekker. Daarna naar de zonsondergang bij Tahai en tot slot nog een Rapa Nui tangowedstrijd gezien. Het festivalterrein ligt vlakbij het hotel, handig voor als je wil gaan kijken naar activiteiten maar minder handig als je ongestoord wil slapen. De muziek stopt om kwart over vijf......maar dat mag de pret niet drukken.
Maandag 2 februari
Vandaag twee halve dagtochten. We beginnen met Ana Kai Tanjata, een grot waar nog een stuk muurschildering te vinden is en waarvandaan men vroeger kano' s bouwde. Daarna via een mooie route naar Rano Kau, hier keken we op de top van de krater naar een wonderschoon kratermeer met tortuga riet. Hier maken ze de vlotten van waarmee ze aan de thriatlon meedoen. Dit is een zoetwatermeer en vroeger daalden de vrouwen in de krater af om te wassen, ze bleven daar dan enkel dagen bivakkeren tot de was schoon en droog was en klommen dan weer omhoog. Nu is het beschermd gebied. Via de Te Ara o Te Ao trail naar Orongo gewandeld, dit is een heilig dorpje met een soort leistenen woningen. Hiervandaan gingen een keer per jaar de sterkste 7 jongens de klif afdalen en vervolgens 1400 meter zwemmen in zee (met haaien) naar een klein eilandje waar vogels zaten. Daarna met een vogelei op hun hoofd gebonden terug naar de overkant. De stam van de winnaar mocht dan het volgende jaar koning zijn. dit gebeurde tussen 1400 en 1700. Dit noemde men Tanata Manu of birdman. Terug naar het hotel om te gaan lunchen.
's Middags naar Vinapu waar een aantal beelden op hun neus liggen Dit is in de 18de en 19de eeuw gebeurd. Hier is ter bescherming van een van de belangrijkste beelden een muur gebouwd in Incastijl. Ze laten de beelden zoveel mogelijk staan en liggen waar ze gevonden worden. Op een aantal plekken zijn beelden gerestaureerd en dat zijn de staande beelden. Hier zien we ook voor het eerst een vrouwelijk beeld, deze had twee hoofden die beiden verdwenen zijn. De oudste beelden zijn klein en donkerder van kleur, gemiddeld 1,5 tot 4,5 meter hoog. De latere beelden zijn lichter van kleur en kunnen tot 9 meter hoog zijn. Via het vulkaanlandschap wandelen we naar een lavatube, tunnels die door vulkaanuitbarstingen gevormd zijn. Deze tunnels werden vroeger ook voor bescherming van vrouwen en kinderen tijdens aanvallen van andere stammen gebruikt. Gewapend met zaklantaarns lopen we door de donkere gangen van de grot. Je moet niet alleen opletten waar je je voeten neerzet maar ook of je je hoofd niet stoot. Een van de deelneemsters knalt voluit met haar hoofd tegen de rotswand, even is er paniek maar gelukkig blijkt het later mee te vallen. Bij ahu Akivi zien we 7 beelden die als enigen met hun gezicht naar de oceaan staan. Alle andere beelden staan met hun gezicht landinwaarts. Waarom is nog steeds niet helemaal duidelijk. Onze gids vertelt steeds verschillende verhalen over wat er gebeurt zou kunnen zijn en geeft je de kans om zelf te bedenken wat er werkelijk gebeurd is.
Een aantal moai (beelden) heeft haren van rode vulkaansteen die op hun hoofd balanceren. Deze haren werden vierkant uitgehakt en via de hellingen naar beneden gerold om hun uiteindelijke vorm op de plaats van bestemming bereikt te hebben. Hanihani is de mijn waar deze steen vandaan kwam en hier vind je een aantal haarstukken her en der verspreid door het landschap.

Groetjes vanuit Paaseiland
Marja en Frank