Tasmanië

Hoi allemaal,
Ons avontuur in Tasmanië zit er al weer op. In 10 dagen hebben we het eiland van west naar oost rondgereden. Tasmanië is ongeveer even groot als Nederland en heeft maar 500.000 inwoners. Erg rustig dus.

23 maart
Aangekomen op het vliegveld in Hobart hebben we de huurauto opgehaald, 's middags naar Salamanca Place gewandeld met talloze galleries en winkeltjes. En 's avonds hebben we ons laten verwennen bij the Drunken Admiral en we hebben moeten vechten voor een plaatsje want het is druk hier met uit eten gaan.

24 maart
Op weg naar Strahan, een heel klein plaatsje aan de Gordon River in het zuid westen van het eiland. Het weer is zonnig en we rijden door velden met het rood/groene Buton Grass. Onderweg komen we veel motorrijders tegen op oude Engelse motoren. In Tarraleagh stoppen we om een van de grote watercentrales te bewonderen. Bij de koffie komen we in gesprek met 2 Nederlandse Australiërs, de een is wel in Nederland geboren maar verhuisd toen hij heel klein was en de ander is hier geboren. Toch spreken ze beiden perfect Nederlands. Zij hebben de bagage van de motorrijders bij zich en rijden achter de groep aan naar de overnachtingsplaatsen.
Daarna rijden we door naar Derwent Bridge en op dit stuk komen we weer heel veel oude auto's tegen die een toertocht aan het maken zijn. Bij Derwent Bridge bezoeken we the Wall in the Wilderness, een kunstwerk van hout, 100 m lang waarin de geschiedenis van Tasmanië uitgehakt wordt/is.
Bij Iron Blow kijken we in de diepte naar oude mijnwerken om vervolgens bij ons oude Engelse landhuis aan te komen voor 2 nachten.

25 maart
Het is bewolkt en wij hebben niet zo'n zin in de riviercruise die iedereen hier wil doen. In plaats daarvan maken we een mooie wandeling naar een waterval door een mooi stuk regenwoud. Langs het pad staan onder andere hoge varens, Ferntrees, ze zeggen dat ze ook in de tijd van de dinosaurussen al bestonden. Daarna wandelen we langs de Esplanade met houtwerkplaatsen waar ze veelal Huon Pine bewerken, kunst en outdoorwinkels. Het is maar een heel klein plaatsje en het dichtstbijzijnde stadje is 50 km verder. Ook komen we nog bij het oude station waar de West Coasters Wildernis railway dagelijks vertrekt. De middag gebruiken we om eens lekker een boek te lezen en 's avonds eten we vis met uitzicht op de baai.

26 maart
Op pad naar onze volgende bestemming Cradle Moutain, dat is een Nationaal Park waar we willen gaan wandelen.
Onderweg stoppen we bij een paar verlaten mijndorpjes Zeehan en Roseberry, hier werd vroeger goud gevonden en nu zink. Bij Lake Clairmont maken we een korte stop voor het uitzicht en dan door naar ons park.
Cradle Mountain is prachtig, de zon schijnt als we een wandeling door de omgeving van het hotel maken. In de galery zien we een fototentoonstelling met indrukwekkende foto' s van de omgeving door twee fotografen Peter en Olegas.

27 maart
Regen en mist als we opstaan, we zien de bomen niet eens meer vanuit ons raam. Doet me denken aan Nieuw Zeeland toen we de Tongariro Crossing wilden lopen, die werd afgezegd door her slechte weer.
Maar hier zeggen ze dat ondanks de regen de wandeling erg mooi kan zijn dus lunchpakketten opgehaald en toch maar op stap.
Met de shuttlebus gaan we naar de laatste halte bij Dove Lake, hier willen we omheen wandelen en dan vervolgens teug wandelen naar onze auto, ongeveer 5 uur alles bij elkaar.
Als we rond het meer lopen gaat het van miezerig naar forse regen maar halverwege wordt het droog en kunnen we het meer eindelijk zien. De omgeving is erg mooi (ook met regen), veel Buton Grass, Myrtle Trees en vogeltjes. Cradle Mountain torent met zijn 1545 meter hoog boven ons uit en is soms door de wolken tot aan de top te zien. In ruim 2 uur zijn we rond het meer gewandeld, het ziet er dreigend uit maar we besluiten om nog een etappe verder te lopen tot aan de volgende busstop richting de automobilist daar te besluiten of we nog een etappe zullen doen. Deze wandeling, via Lila Lake naar Ronny Creek begint steil over rotsen en gaat daarna over in een boardwalk door de grassen in het open veld. Steeds meer regen krijgen we over ons heen, windvlagen die ons bijna van het pad afduwen en daarna hagel. in een uur tijd raken we compleet doorweekt. De wombats die normaal in het veld te zien zijn hebben zich allemaal verstopt en we kunnen ze geen ongelijk geven. Bij Ronny Creek nemen we de shuttlebus naar de auto, het wordt nu niet meer droog in het park. Onze druipende spullen kunnen de droger in en onze schoenen hebben een dag of 4 nodig gehad om weer op te drogen. Het weer kan hier heel snel omslaan hebben we wel gemerkt, toch was het een mooie wandeling en al dat groen doet het wel goed met een beetje regen.

28 maart
Weer op pad, het is droog en de zon komt voorzichtig te voorschijn, via steile bergpassen gaan we snel hoog en weer omlaag. Het gebied waar we nu komen lijkt welvarend, grote landerijen, huizen met alvast een flinke voorraad hout voor de winter. Vandaag proeven we van wat lokale lekkernijen: honing in Chudleigh, kaas en ijs in Deloraine. Overal zie je langs de kant van de weg borden staan met proeverijen, meestal is het een veredeld café waar je wat kleine dingen kan proeven.
We komen aan in Launceston, dit is wat ons betreft een van de mooiste steden in Tasmanië, rode bakstenen gebouwen, allemaal heel verzorgd. We gaan nog maar eens wandelen, nu naar de Cataract Gorge, deze kloof is ingesleten door de rivier. Heen gaan we langs een makkelijk voetpad langs de rotswand maar terug nemen we de avontuurlijke zigzagweg. Klimmend en klauterend over de rotsen zien we de Gorge van alle kanten voorbij komen, ook de joggers die dit als conditietraining doen. Als we weer bij de Kingsbridge, het einde van de Gorge aankomen zijn we toch maar weer een beetje trots dat we dit gedaan hebben. Na nog even door het centrum te hebben gewandeld en de Gregoriaanse bouw te hebben bewonderd zijn we neergestreken in een seafood restaurant waar we hebben genoten van een warm en koude seafood platter. Zeer tevreden over deze dag naar het hotel gewandeld en de laatste honderd meter nog zeker 20 meter stijl omhoog. Een kuitenbijtertje.

29 maart
Het is weer een dag met heel veel dalen en stijgen via de bergpassen en 160 km. Via Scottsdale belanden we in Pyengana waar we een tussenstop maken om bij de St. Columba Falls te kijken, een van de mooiste watervallen tot nu toe. Ook de wandeling door het bos is mooi dus het was de omweg wel waard. Onderweg zien we heel vaak dode kangaroes, wombats of wallaby's op of naast de weg liggen, aangereden tijdens het oversteken. Je mag hier tussen schemering en zonsopgang ook maar vijfenzestig km per uur rijden om dit te voorkomen. We zijn op weg naar St. Helens en omdat het nog te vroeg is om in te checken rijden we eerst via een gravelweg .... naar Binalong Bay met zijn hagelwitte stranden en groenblauwe water. In St. Helens hebben wij een kamer met balkon en uitzicht op de baai, heerlijk om een paar uurtjes op door te brengen en te kijken naar de vogels en het water.

30 maart
Van St Helens rijden we naar Freycinet, weer een Nationaal Park waar we 2 dagen in een lodge zitten. De doorgaande wegen hier zijn over het algemeen tweebaans en op sommige plekken hoop je geen tegenliggende vrachtwagen of caravan tegen te komen, zo smal is het daar. Over het algemeen is het rustig en goed te doen, soms moet je een uurtje verder rijden voordat je een koffiestop kunt maken maar dat hoort er hier bij.
Voordat we gaan inchecken in de lodge bezoeken we Devils Corner en Freycinet Wineglas Bay, twee wijngaarden waar we de lokale wijn kunnen proeven. In de restaurants hier kun je trouwens bijna alleen maar Tasmaanse wijn drinken, een enkele keer ook andere Australische wijn maar geen buitenlandse.
Onze lodge ligt in Coles Bay en weer hebben we uitzicht op de baai die we vanaf ons balkon kunnen zien. De kamers zijn over het algemeen erg ruim met een zitje. In het park zijn verder nog een aantal kampeerplaatsen maar verder geen voorzieningen, alleen natuur.

31 maart
Op tijd opgestaan en na een heerlijk ontbijt (meestal hebben we yoghurt en muesli op de kamer) op pad voor de wandeling van 11 km. Vandaag moet het lukken! Met de auto rijden we verder het park in en vandaaruit gaan we eerst naar het uitkijkpunt over de WineGlass Bay, waarom deze baai zo heet weet niemand maar het is een mooie wandeling over de rotsen. We moeten even wachten voor de zon doorbreekt maar dan heb je ook een mooi uitzicht. Dan gaat het in rap tempo zwaarder worden, het pad gaat steil omlaag over flink wat kleine en grote rotsblokken, er komt zelfs iemand terug die het niet aandurft. Maar het is droog en niet glad dus wij stappen rustig door. Onze beloning komt als we bij het strand van WineGlass Bay zijn, een hagelwit strand, drie spelende dolfijnen in de verte in zee en een warm zonnetje.
De wandeling gaat dwars door de bergen, langs de kust op en neer. Het is veel klim- en klauterwerk maar het weer zit ons mee. Ook krijgen we eindelijk eens levende wilde kangaroes te zien die rustig blijven zitten als we langs lopen. In totaal bijna 12 km gewandeld in 4 1/2 uur. Moe maar voldaan stappen we weer in de auto om naar de vuurtoren te gaan kijken. Hier hebben we ook een prachtig uitzicht op de Tasmaanse Zee. Bij de auto zit een kangaroe op zijn gemak wat te eten en hij kijkt niet op of om als wij naast hem staan.
's Avonds zien we als we lodge uitkomen een Possum parmantig op het hek zitten onder het afdak.

1 april
Vandaag alweer de laatste dag hier op Tasmanië, het is zo' n 200 km terug naar Hobart. Een koffiestop bij een bessen Farm en een lunchstop in Richmond, hier staat de oudste brug van Tasmanie en het is ook een leuk historisch plaatsje. Het is zaterdag en er is veel volk op de been.
Ook in Hobart is het druk, de terrassen en restaurants zitten vol en veel mensen lopen op hun paasbest buiten: heren in pak, dames in mooie jurken met hoge hakken. Kennelijk is weekend hier een feestelijke gebeurtenis. Wel gezellig al die drukte.
Morgen vliegen we na een tocht van ruim 1200 km naar Melbourne voor een paar dagen stad, het schijnt er erg leuk te zijn dus we zijn benieuwd.

Liefs voor allemaal